Todo é cuestión de tempo. Quizais porque comeza con el, quizais porque aínda que nós non esteamos el continúa. Sempre avanzando, sen deterse malia que o seu ritmo semelle cambiar. Pode que por iso os Déjà Vu sempre nos deixen con esa sensación estraña de non saber en que momento estamos, ou se somos quen de movernos a través das horas, das lembras.

A exposición Déjà Vu, da artista Isabel Gil, inaugurada o 29 de xaneiro, comezaba no fondo da escaleira cun enorme reloxo de area. No seu ventre substituía os grans por riscos como os feitos por unha presa que non sabe cando sairá da súa gaiola. Comezamos a subir chanzos. Entón a realidade mestúrase cos soños e o mundo polo que nos movemos comeza, aos poucos a inundarse. Así, seguindo o ritmo dunha escaleira pechada nun cadro subimos e baixamos entre realidades.

Entón entramos en Aire centro de Arte. Quizais, aínda desorientadas, intentemos espertar, pero xa é un pouco tarde. As augas dan paso ás herbas. A vida á morte agochada nun cemiterio feito xardín, nunha bici abandonada, nun recordo de familia… E, namentres, as tecedoras e técense e destécense a si mesmas unha e outra vez, unha e outra vez. Os seus dedos, mecanicamente, fan os puntos como quen crea e destrúe a súa propia existencia.

Fuximos dunha sala para ir a outra. Na habitación de inverno pretendemos recuperar o noso lugar, mais as cartografías creadas por Isabel Gil seguen a ser parte dunha lembranza. E xa se sabe cos recordos: son construcións propias, imperfectas, anheladas… Entón desfacémonos en mil faces, en mil posturas, a cámara lenta refacémonos unha e outra vez. Buscamos unha aperta, un cariño cara nós, coas nosas propias mans. Como estamos no mundo do onírico, e aí todo o desexado é posible, logramos envolvernos entre os nosos brazos.

O Déjà Vu durou ata o 20 de marzo, mais sempre quedarán as imaxes e as verbas de Isabel Gil no noveno número 9 do Fanzine Aire.